Henk en Ria zijn er al vroeg bij en lopen in het donker Miami Beach op. Binnen een kwartier is het licht en maken ze mooie foto’s. Dan is het 7:15 uus en komen Edwin en Wendy ook tevoorschijn om naar Aroma Espresso bar te lopen voor een ontbijt nog geen 5 minuten van het hotel. We bestellen ons ontbijt, de croissant worden net uit de oven gehaald. We genieten en het is nog lekker rustig. Buiten staat een dakloze lief naar binnen te kijken. We hebben de man gisteren ook al aan de overkant van de straat gezien. Als hij oogcontact heeft gehad met de jongens achter de balie gaat ie naar de stoeprand en blijft daar wachten. Edwin krijgt een telefoontje en vliegt naar buiten. Wij blijven nog even genieten van onze eten en drinken. Dan zien we een van de medewerkers met thee en een zakje eten naar de deur lopen, hij wacht even omdat de dakloze man met een andere dakloze in gesprek is maar als die wegloopt, geeft ie snel de dakloze zijn ontbijt. Wat een zorg.Als wij klaar zijn en Edwin weer te voorschijn is gekomen lopen we terug naar het hotel. Pakken onze koffers en wordt de auto voor gereden. Op naar Orlando via de toeristische route.

We rijden Maimi uit via de I95, dan pakken we de I595 richting Naples waar we de afslag van de Us 27 nemen om naar het noorden te rijden. Op de Us 27 begeven we ons in het land en tuinbouw gebied. We zien enorme velden met suikerriet, die gaan kilometers en kilometers door. Hier een daar is men druk met oogsten en ook zien we een vliegtuigje druk met sproeien. Achterin de auto wordt het lekker warm waardoor de dames al snel moeite hebben om wakker te blijven. Gelukkig wordt de airco een stukje bijgedraaid en komen ze weer een beetje tot leven. En dan is het zover we rijden een dorpje in en Wendy roept vanuit de achterstoel: “Western Winkel!” Edwin trapt op de rem en trekt het stuur om zodat we nog net de oprit kunnen pakken van de betreffende winkel. Wendy herkent de winkel nog als ze naar binnenlopen. Het ruikt er namelijk raar en muf. Ze vinden niks van hun gading en stappen weer de auto in. Op naar de volgende stop. Niet veel later volgt bijna hetzelfde ritueel, Wendy ziet een betreffende winkel, dit keer TSC en de auto wordt gestopt en iedereen loopt naar binnen. Dit keer wel met een beter resultaat, alhoewel Edwin hierover misschien anders denkt, want we lopen naar buiten met een gevuld plastic tasje en een blije Wendy. Auto weer in, nog even tanken. En dan vervolgen we onze route. In de volgende plaats ziet Henk weer een TSC en rijden we weer een parkeerplaats op. Ook dit keer met succes want nu komt Ria met een blij gezicht de winkel uit en een tasje in haar hand. Inmiddels is het rond 12 uur en Edwin rijdt door totdat hij een fatsoenlijke eettent ziet, Ruby’s. Bij Ruby’s is het eigenlijk altijd goed en we smikkelen dan ook weer lekker ons warm eten op. Voldaan nemen we weer plaats voor de verdere rit. Na zo’n 40 minuten komen we bij de geplande stop, de “Nature fabriek”. Hier worden de zo bekende (sinaasappel) sapjes gemaakt. We hopen dat we een tour kunnen doen en gaan naar het bezoekerscentrum. We vragen daar of een tour mogelijk is maar helaas blijkt dat niet meer te kunnen ivm strenge hygiëne voorschriften. Er is wel in het bezoek centrum een voorstelling en een film die je kan bekijken. We schuiven wat rond en kijken in het winkeltje. Het ziet er allemaal er leuk en mooi uit. Als we alles hebben bekeken lopen we buiten nog een rondje en vervolgen we onze weg. Na een anderhalf uur komen we dan aan in Floridays. Edwin checkt ons in en dan rijden we naar het betreffende gebouw. De kamers worden verdeeld en Edwin en Henk gaan boodschappen doen. Als ze terugkomen lijken ze wel ingekocht hebben voor een weeshuis. Ze lopen naar binnen met een bagagekar vol spullen. 5 flessen gewoon formaat wijn, 2 grote wijnflessen, bier, brood, fruit, pinda’s…en nog veel meer. Het is gieren van het lachen want de heren hebben echt overal aan gedacht! We relaxen lekker en dan gaan we lekker gezamenlijk wat drinken. En genieten lekker van het weer, het was nog lang onrustig in Orlando…